چقدر كودكي كرديم؟
داشت با دوربين بازي ميكرد و مدام عكس مي انداخت و فلش ميزد. يكي دوبار تذكر دادم كه اينقدر عكس نگيرد. باطري را در مياورد تا به شارژ بزند، به او ميگويم چرا ميخواهي شارژ كني. خنده اي شيطنت آميزي ميكند و ميگويد: ميخواهم تا شب هزارتا عكس بگيرم. ازش ميپرسم،انقدر عكس ميگيري،خراب ميشه. اون هم مقاومت ميكرد و ميگفت چند ماه است كه بلا استفاده افتاده، حالا كه من استفاده ميكنم ميگويي خراب ميشود.
ديدم راست ميگويد. من بيخودي حساس هستم. وقتي بررسي كردم ديدم ريشه در كودكي دارد. ما از نسلي بوديم كه كودكي نداشتيم و هميشه بزرگتر از سن خود بودن، افتخار ما بود. تازه بعضي از دوستان بينواي ما كه جزء تيزهوشان بودند، همين ته مانده كودكي را هم از دست دادند و هميشه فشار انتظارات والدين روي آنها بود. به آنها لباس هاي رسمي پوشاندن و شدند مايه فخر فروشي والدين در ميهماني ها.
اين اتفاقات دست به دست هم داد كه ما به كودكي كردن حساسيت داريم. برخي فكر ميكنند كه كودكان فعلي، فرزندان تاج دار هستند، اما بايد گفت آنها هم قرباني كمالگرايي ما والدين هستند و بايد به نوعي "زندگي نزيسته "ما را زندگي كنند. اگر در كودكي ما از امكاناتي محروم بوديم، آنها بايد جبران كنند و حتي رشته هاي تحصيلي كه براي ما آرزو بود را بايد بخوانند. بايد فرزندي موفق باشند تا به نحوي گذشته مارا جبران كنند.
حالا ميفهميم كه چرا تا ما را رها ميكنند، له له زنان ياد كودكي ميكنيم و با حسرت از آن ياد ميكنيم. شايد اگر كودكي را به رسميت مي شناختيم، امروز ديگر رفتار كودكان انقدر عجيب نبود و مقاومت نمي كرديم. اگر دنيا را كودكانه ببينيم و بتوانيم به راحتي از دام هاي خود ساخته مسخره رها شويم، بهتر بتوانيم كودك آزرده را دريابيم و حال خوب را تجربه كنيم.
خانه nlp ایران برگزار کننده دوره های تغییرات فردی و سازمانی طبق سرفصل های آکادمی nlp در سراسر کشور.